Ισχύει ο όρος φάντασμα στη ζωή μας;

 Τη σημερινή εποχή λόγω της αυτοπαθητικής διασημότητας που θέλουμε να προβάλουμε στο κοινό πολλές φορές κατασκευάζουμε μυθεύματα περί φαντασμάτων. Με τον όρο «φάντασμα» εννοούμε την περιπλάνηση των ανθρώπινων ψυχών στο φυσικό περιβάλλον που έχουν ως σκοπό την ανάκτηση και ενθύμηση  παλιών μνημών έτσι ώστε να μπορέσουν να αναπαυθούν εν ειρήνη. Τα φαντάσματα έχουν και ημερομηνία λήξης και σχεδόν κανένα δεν επιζεί περισσότερο από 500 ή 600 το πολύ χρόνια. Οι θρύλοι και οι ιστορίες θέλουν τα φαντάσματα άλλοτε καλά κι άλλοτε κακά και συνήθως αδιάφορα. Η εμφάνισή τους πάντως, συχνά συνοδεύεται από αίσθημα ψύχους, μελαγχολικά προαισθήματα ή αισθήματα ματαιότητας και κατάθλιψης, κάποτε κι από τρομώδες παραλήρημα.

Πάνω σε αυτά βασίζονται και διάφορες ιστορίες. Μια από αυτές είναι και η ακόλουθη?

 Ιστορία "η Μοναχή"

«Μια μέρα σαν όλες τις άλλες είχαν καθίσει όλες οι μοναχές να φάνε και ξεκίνησε μια συζήτηση άγνωστου περιεχομένου.

Πάνω στην κουβέντα όμως ξέσπασε μια έντονη λογομαχία ανάμεσα στην ηγουμένη και σε μια μοναχή. Οι τόνοι όμως ανέβηκαν πολύ και άρχισε η μία να βλαστημάει την άλλη. Τότε η μοναχή σηκώθηκε, άρπαξε ένα μαχαίρι και πάνω στα νεύρα της το κάρφωσε πάνω σε μια εικόνα της Παναγίας. Μετά από αυτό ο καβγάς σταμάτησε.

Τα χρόνια πέρασαν. Κι αν όχι όλες, οι περισσότερες μοναχές πέθαναν. Το περίεργο σε όλη την ιστορία είναι ότι η μοναχή που κάρφωσε το μαχαίρι στην εικόνα έχει κι αυτή πεθάνει εδώ και πάρα πολλά χρόνια, αλλά το χέρι της που έμπηξε το μαχαίρι στην εικόνα ακόμα δεν έχει λιώσει.»